مهارتهای لازم برای احترام به افکار دیگران:

مهارت هایی را باید برای احترام به افکار دیگران بیاموزیم و در رفتار خود نشان دهیم که عبارتند از:

-تقویت مذاکره:تقویت مهارت‌های چالشی و مذاکره، تبادل‌نظر و بحث و تحلیل منطقی از مهارت هایی است که باید مد نظر قرار داد.پذیرش یا رد موضوع با استدلال: پذیرش یا رد بدون استدلال و منطق  افکار دیگران مانع از احترام به افکار دیگران می‌شود.

-مهارت تحمل در شنیدن افکار و نظرات دیگران:این مهارت به ما کمک می‌کند که بدون سوگیری نسبت به دیدگاه دیگران، افکارشان را بشنویم و بررسی کنیم.

-مهارت گوش کردن موثر:در گوش کردن موثر ما به دنبال پیدا کردن اشتباهات یا نقطه ضعف‌های افکار دیگران نیستیم، بلکه تلاش می‌کنیم تا محتوا و جانمایه افکارشان را بدون پیشداوری و با دقت و تمرکز بشنویم.

-مهارت انتقادپذیری و انتقاد کردن صحیح:به گونه‌ای که دو طرف بدون ترس و ملاحظه‌گری بتوانند انتقاد کرده و یا انتقاد دیگران را بشنوند و بدون تلاش برای دفاع زودهنگام از افکار خود به دنبال آموزه‌های درست در سخن منتقدان خود باشـــند تا در صــورت امکان به اصلاح افکار خود بپردازند.

-مهارت یادگیری:در هنگام سکوت و شنیدن افکار دیگران، موارد زیادی وجود دارد که شما به آنها توجه نداشته‌اید و اگر بتوانید با احترام به افکار دیگران برخورد کنید، در خواهید یافت که می‌توانید از این طریق، دانسته و آگاهی‌های خود را افزایش دهید.

-مهارت مثبت‌نگری: به طور کلی تمامی فضیلت‌های اخلاقی برای نهادینه شدن در رفتار ما نیاز به تفکر مثبت دارند. با داشتن نگرش مثبت به همه چیز شما می‌توانید حتی در سرسخت‌ترین شرایط و در مواجهه با افراطی‌ترین تفکرات که با افکار شما در تضاد هستند، آرامش و تمرکز خود را حفظ کرده و از جبهه‌گیری و بروز رفتارهای متعصبانه و افراطی در خود اجتناب ورزید. از سوی دیگر تفکر مثبت حالتی آرامش‌دهنده ایجاد می‌کند که باعث می‌شود طرف مقابل هم به تدریج مواضع خود را متعادل‌تر کند.

-آزادى فکر و اندیشه و انتخاب راه:یکى از پیش‏فرض‌هاى گفت و گو، قبول آزادى فکر و اندیشه است. هیچ یک از طرفین گفت و گو نمى‏تواند عقاید و افکار خویش را به دیگرى تحمیل کند. در قسمتى از آیات قرآن کریم، این اصل تعقیب شده است که اساسا طبیعت اعتقادات قلبى و مسائل وجدانى به گونه‏اى است که اکراه و اجبار بر نمى‏دارد . اگر فردى به حکم اجبار و فشار، معتقدات و دستورات یک مذهب را در ظاهر بپذیرد، هرگز دلیل آن نیست که او در قلب و وجدان خویش آن را پذیرا گشته است:

«لاَ إِکْرَاهَ فِی الدِّینِ قَد تَّبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ»¹²؛ در دین اکراه راه ندارد؛ چرا که راه از بیراه به روشنى آشکار شده است.